الگوریتم اجرا و تحقق پذیری شهر دوستدار کودک

دبیرخانه مرکزی شهر دوستدار کودک در فلورانس، چارچوب فعالیت های شهر دوستدار کودک را در سندی مشخص ساخت. در این سند چنین آمده است: اجرای پروژه های شهر دوستدار کودک می تواند توسط دولت های محلی کشورهای سراسر جهان با هدف، ارتقای سطح کیفی وکمی و بهبود زندگی تمام کودکان و به رسمیت شناخت حقوق آنها تحقق پذیرد. این پروژه می تواند با سیری از بالا به پایین با خواست حاکمان محلی منطقه، شهر و یا یک یا چند محله و با توافق بر مناسب سازی، بهسازی و یا احیای محدوده ای با تفکر شهر دوستدار کودک آغاز شود و با طی گام های تحقق پذیری، عملیاتی گردد و یا در روندی معکوس با درخواست تشکل های خودجوش محلی شروع و با همیاری مسئولان شهری ادامه یابد.علاوه بر این، برنامه شهر دوستدار کودک چارچوب راهنمای روندهایی را فراهم کرده است که شامل پیشنهادهایی است که شامل افزایش مشارکت کودکان، انجام ارزیابی های جهت آگاهی از میزان تاثیر برنامه ها بر کودکان و ایجاد مکانیسم هماهنگ حقوق کودکان است. اما پرداختن به گام های تحقق پذیری پروژه شهر دوستدار کودک، شناسایی حوزه های تشکیل دهنده و شروط لازم یا سنگ بنای حقوقی- تشکیلاتی برای تحقق و عینیت یافتن این ایده لازم است (یونیسف، ۲۰۰۴).

۳-۹-۸-نقش یونیسف در اجرای شهرهای دوستدار کودک

یونیسف به عنوان یک مرجع بر اجرای طرح شهر دوستدار کودک سراسر جهان در راستای نیازهای کودکان نظارت می کند و عمده ترین وظیفه اش ارتقاء و حفاظت از حقوق کودکان است تا اطمینان حاصل شود که در تمام مسائل و فرآیندهای تصمیم گیری نظر کودکان در نظر گرفته شده و حقوق آن ها پایمال نمی شود.

یونیسف همکاری با مقامات محلی و شهرداری ها را در کشورهای مختلف تقویت کرده و برای اطمینان پیشرفت کار از سازماهای غیر دولتی در این زمینه کمک می گیرد، تا رویکرد دوستدار کودک، از راه های مختلف در کشورها گسترش پیدا کند و  خارج از چارچوب اهداف از پیش تعریف شده این طرح که منطبق بر کنوانیسون حقوق کودک است حرکت نکند.

۳-۹-۹-شروط لازم برای تحقق پذیری شهر دوستدار کودک

عملیاتی کردن این تفکر و به مرحله اجرا رساندن آن از یک ایده در تفکرات و بیان های تئوریک به عینیتی کالبد یافته و مکان مند در یک اجتماع، به سه شرط امکان پذیر است. این شروط تحقق پذیری، به ترتیب ذیل بیان می شوند:

۳-۹-۹-۱-مشارکت کودکان

به معنای تشویق به درگیر شدن فعال کودکان در موضوعات اثرگذار بر زندگی آنهاست (همان، ۲۰۰۴). در این مرحله، شناسایی شیوه های شهرسازی مشارکتی و تامین سازو کارهای لازم برای فراهم آوردن و مهیا ساختن ورود کودکان و خانواده هایشان به این عرصه، برای بیان خواست ها و و مطالباتشان ضروری است. در این مسیر، نوعی مشارکت به معنای سهیم شدن مردم در تدوین پیشنهادها و سیاست ها مدنظر است.  این امر، گویای فرایندی است که از طریق آن بهره وران (مردم، کودکان و مسئولان) کنترل خود را بر روند برنامه های توسعه و تصمیم ها و منابعی که مرتبط با برنامه است با هم تقسیم می کنند. مشارکت، علاوه بر تقویت ظرفیت های محلی و احساس مسئولیت و تعهد فردی به جوامع محلی از جمله کودکان و جوانان، نوعی نقش سرپرستی در رابطه با محیط محلی هم دارد و آنان درمی یابند که چگونه فعالیت یا عدم فعالیت شان در درازمدت بر کیفیت زیست محیطی تاثیر می گذارد. این رفتار جمعی آگاهانه و داوطلبانه که به قصد کسب منافع فردی و جمعی در هر عرصه ای می  تواند شکل گیرد، خود، خواسته یا ناخواسته قسمتی از اهداف شهر دوستدار کودک را به همراه ایجاد لحظات مفرح برای کودکان درهرگروه سنی و آموزش با هم بودن و با هم کار کردن و شناسایی و آموزش شیوه ها و مجاری بیان نظرات، اجرایی می کند. مشرکت به عنوان یکی از شروط لازم برای عینیت یافتن شهر دوستدار کودک، نه تنها در شناسایی خواسته ها بلکه در مراحل بعدی همچون کنترل، پایش و نظارت های پس از اجرایی شدن پروژه نقش مهمی بازی می کند و مهم تر آنکه توسعه پایدار تنها می تواند از طریق مشارکت، تحقق یابد.